Rozdział 10 Szczęście w nieszczęściu

Dedykuje Elsie Tavelli

Federico
- Nie! Miłość mojego życia zrobiła sobie coś w głowę! Jest nie przytomna, a co jak ona się nie obudzi! Federico ogarnij się! Musisz tam biec! - krzyczałem w myślach. Zdjąłem szybko narty, rzuciłem je gdzieś i pobiegłem do Lu. Byli już przy niej nauczyciele i paru innych uczniów.
- Zadzwońcie po karetkę. - krzyknął Pablo. Po 5 minutach przybyła na miejsce. Z Ludmi pojechała Angie i Naty. Ja, Pablo i trochę osób pojechało do Ludmiły, a reszta z Jackie i Gregorio do hotelu.
W szpitalu
Kiedy do niej będzie można wejść?! Lekarze coś jej tam robili i nie wpuszczają nikogo do niej. Pablo i Angie tylko coś wiedzą, ale nie mówią. W końcu nie wytrzymałem i postanowiłem ich o to zapytać. 
- Pablo, co jest Ludmile? - nauczyciel momentalnie posmutniał. 
- No wiesz - zaczął, ale zrobił po tym długą przerwę - jest w śpiączce. Miała zszywaną głowę. Angie dzwoniła do jej rodziców, żeby ją zabrali do domu jak się obudzi - osłupiałem. Ona nie może wyjechać - niestety są na konferencji w Danii, więc będzie musiała zostać.
Marco
- Francesca nie martw się. Będzie dobrze. - próbowałem pocieszyć Włoszkę od godziny, a jej humor i tak się nie poprawił. Nawet przebrałem się za klauna! I nic, zero uśmiechu. 
- Ale ona może się już nigdy nie obudzić. - powtarzała 

- Będzie dobrze. - chciałem ją przytulić, ale ona poszła na drugi koniec pokoju - Fran, nie myśl o tym! Są osoby, które bardziej się martwią!
- Ty nie musisz! - Włoszka odwróciła się w moją stronę i zabiła mnie wzrokiem.
- To nie była twoja wina! 
- Masz rację. To była twoja wina!
- Jak to moja!?
- To ty krzyczałeś, że to takie proste! - awantura skończyła się tym, że wyszedłem z pokoju.  W moim pokoju też nie było wytchnienia, bo dzieliłem go z Federico, Leonem, Andresem i Diego. Fede nie było, ale Leon przyjmował Larę, a Diego Camilę. Ciągle się śmiali na cały hotel. Andres bawił się papierowym samolocikiem i biegał po całym pokoju. Zszedłem na dół. Tu kłócili się Jackie i Gregorio. Nie miałem już gdzie się podziać. Mam pomysł! Pójdę do Maxiego, Brodueya i DJ. Wszedłem do ich pokoju i zobaczyłem coś co mnie zamurowało ...
Szpital
Federico
Czekamy w tym szpitalu już 2 godziny. Pablo się nie pokoi. Część uczniów co z nami przyjechali, wrócili do hotelu. Zostaliśmy tylko ja, Naty i dwoje innych uczniów. Oczywiście jeszcze Pablo. Angie wróciła z resztą. Nagle z sali wyszedł lekarz. Wszyscy poderwali się z miejsc. - Co z nią? - zapytał Pablo
- Jest w ciężkim stanie - lekarz westchnął - ale będzie żyła. - kamień spadł mi z serca - Może do niej wejść na razie jedna osoba. Niech pan zdecyduje kto. - wskazał na Pablo
- Federico idź. - powiedział szybko. Ucieszyłem się, że wybrał mnie. Ludmiła spała tak spokojnie. Postanowiłem poćwiczyć to jak jej powiem, że się w niej zakochałem.
- A więc Ludmiła od pewnego czasu czuję coś do ciebie. Więcej niż przyjaźń. Wręcz nie mogę bez ciebie żyć. Zostaniesz moją dziewczyną?
- Ja też nie mogę bez ciebie żyć. Tak, chcę zostać twoją dziewczyną. - ona, ona mi odpowiedziała. Jej głos był cichy i ochrypnięty.
.............................................................
Jak wam mijają walentynki? Mi jak każdy dzień. Proszę o komentarze.
Założyłam sobie GG: 49943861
Szantażyk:
6 komentarzy = next